Tanrı Trump’ı istemiş!

Taha Akyol

t.akyol@gmail.com

Beyaz Saray Sözcüsü Sarah Sanders katıldığı bir TV programında şöyle demiş:

“Tanrı, Trump’ın başkan olmasını istedi, orada olmasının sebebi budur.”

Hangi TV kanalı?.. Christian Broadcasting Network (CBN) televizyonu, yani Hıristiyan Yayın Şebekesi…

Sanıyorum Amerikalıların çoğunluğu bu söze inanmaz ama Evanjelikler inanır. Mistik bir köktendinci cemaat olan Evanjeliklere göre, İsa’nın gökten inerek dünyaya egemen olması için İsrail’in “Büyük Zafer”i kazanması gerekmektedir! Timothy Weber’in “Road to Armegeddon” adlı kitabında yazdığına göre 40-50 milyon Amerikalı bu inançta. Yüzde 80’i Trump’a oy veriyor.

Sanders’in sözlerinin bilimsel hiçbir anlamı yoksa da siyasi bir tabanı var.

Sarah adlı bu hanım “Trump, görevi boyunca dini inançları olan kişilerin önemsediği şeyleri destekleyen birçok başarılı işe imza attı” diye sözlerini sürdürmesi de siyasi istismar amacıyla konuştuğunu gösteriyor.

Trump’ın megalomanisi

Trump’ın kendisi inanıyor mudur? Bilmem fakat narsist ve megaloman kişiliği buna müsaittir.

Batı basında Trump’ın narsist ve megaloman kişiliği hakkında çok yayın var. Daha geçen mayısta Robert Reich “Amerikan dış politikasına Trump’ın megalomanisi yön veriyor” diye yazmıştı.

Trump’ın vahim Kudüs kararı hem Evanjelik inanışların hem kişisel megalomaninin bir dışavurumuydu, “hiçbir başkanın yapamadığını” yapmıştı!

Trump megalomanisiyle Venezuela sorununa burnunu sokmasaydı, Venezuela’yı asıl mahvedenlerin Chavez ve Maduro olduğu daha net görülecekti.

Trump Amerikan basınında “kabadayı” olarak da nitelenmektedir.

Amerika’da kuvvetler ayrılığı güçlü olduğu için kurumlar Trump’ı ülke içinde denetliyorlar ve dengeliyorlar ama dış politikada Trump dünya için önemli bir sorun haline gelmiştir: Güvenilmez, istikrarsız, dengesiz bir kabadayı…

Dünyanın her tarafında benzer popülist eğilimler güçleniyor. Hatta bilimsel düşüncenin kitleler üzerindeki etkisinde gerilime, “post truth” denilen siyasi hurafelerde tırmanma görülüyor. 1930’lar dünyasına benzeyen bu savrulmanın, er geç itibar kaybedeceğini, tekrar rasyonel politikalara ve hukuki değerlere dönüleceğini düşünüyorum.

İslam dünyası ve Türkiye

Fakat İslam ülkelerinin durumu bugün daha kötü olduğu gibi öngörülebilir bir gelecek için de ciddi ümit ışıkları gözükmüyor.

Türkiye’nin iki asra yakın modern hukuk ve bilim çabası, bu yünde kurumları vardır. Modern eğitimin temelini atan Maarif-i Umumiye Nizamnamesi 1869, Yargıtay 1868 tarihli fermanlarla kurulmuştu.

Mühendishane daha öncedir; 1775.

Ama Türkiye’de bile Peygamber efendimizden mesaj almak gibi çeşitli mistik ifadelerin yaygınlaştığını, siyasette ise din istismarının arttığını görüyoruz.

Muhterem Hocamız Ali Bardakoğlu’nun çeşitli kitap, makale ve konuşmalarında belirttiği gibi “İslam dinini gizemli, esrarengiz bir din olarak sunanlar, asılsız kutsallıklar üretenler” hayli etkili oluyor. Siyasette ise particiliği “mahşerde berat” gibi sizlerle tanımlayanlar da az değil.

Diğer ciddi bir sorun otoriter siyasi kültürdür. Yönetenleri “Allah’ın yeryüzündeki gölgesi” saymış mutlak itaat geleneği…

Tarihçi Ahmet Yaşar Ocak hocamızın eserlerinde okuduğumuz gibi, dini ve felsefi düşünceyi siyasetin hizmetine koşan asırların devrettiği kültür…

Bilim ve hukuk

Bu gerçekler Tek Parti devrindeki yasakların isabetli olduğunu göstermez. Aksine, o yasaklar o dönemde İlahiyat Fakültesinde gelişmekte olan sağlıklı düşüncenin de topluma yansımasını engelledi.

Bizde Cevdet Paşa, Mahmud Esat Efendi, Şehbenderzade Hilmi ve İzmirli İsmail Hakkı gibi alimler varken sonraki nesiller Seyyid Kutup ve Mevdudi gibi siyasal İslamcıların peşine takılmışlardı.

Bugün savunulması ve yapılması gerekenler bellidir: Kaliteli eğitim, zihin açıcı akademik müfredat, bilimsel yarışta son yıllardaki yavaşlamayı yeniden dinamizme çevirecek bir bilimsel söylem ve ortam…

Otoriteleri kutsamak yerine, her düşünceyi itibarlardırmak…

Hukukun siyasetten üstün olduğunun bilincine varmak…

Bunları başaramadıkları için geri kalan Müslümanların, 21. Yüzyıldaki popülist küresel savurulmada başka çıkış yolları hiç yoktur.

(KARAR)