Göğe bakmak için durmak

Rasim Özdenören

riozdenoren@gmail.com

Artık göğe bakmak için durmaya vaktimiz yok…

Belki ayağımızı yere basmaya da vakit bulamıyoruz…

Dahası ayağımızı yere basmakta olduğumuzu da fark etmiyoruz…

Belki yerle gök arasında, belki ne yerle ne gökle ilgisiz bir mekânda döneniyoruz…

Bulvarların ortasında, binlerce insan arasında, bir başımıza ortalardayız… Ne ki bu ortalarda olma durumu halvet der encümen halini yaşamak da sayılmaz… Halvet der encümen hali: kalabalıkta yalnız kalmak! Ama o yalnızlık kendiyle baş başa kalma değil, o yalnızlık kalabalık içinde bile tanrıyla buluşma halini yaşamaktır…

Bakın şair (Turgut Uyar) ne diyor “Göğe Bakma Durağı”nda:

İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım

Çünkü ikisi de göğe bakmayı unutmuştur…

Daha ilginç olanı göğe bakmak için bir “Göğe Bakma Durağı”na ihtiyaç hissedilmesidir…

Çünkü artık birden akla gelse ve göğe bakma ihtiyacı tüm gücüyle orada olanı zorlasa bile durup da göğe bakma imkânı hâsıl olabilir mi?

Bir başka şairimizin (Necip Fazıl) ifadesiyle, eğer “kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık” ise insanın her aklına geldiği yerde göğe bakma şansı da sıfırlanmış demektir…

Şair “Göğe Bakma Durağı”na şöyle giriş yapıyor:

İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım

Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından

Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından

Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar

Şu aranıp duran korkak ellerimi tut

Bu evleri atla bu evleri de bunları da

Göğe bakalım

Demek göğe bakabilmek için bebe dişlerinden, güneşlerden, yaban otlarından başlayarak nice engelleri aşmak gerekiyor…

Buna rağmen göğe bakma ihtiyacı her durum ve koşulda kendini duyumsatıyorsa orada bir umudun yeşerdiğini de bilmemiz ve bu bilgiyi başkalarına ulaştırmamız da gerekiyor…

O durağa eriştiğimizde ve oradan göğe baktığımızda karşımızda yeni kentler, yeni ufuklar, yeni bulutlar ve yeni bir geleceğin muştusunu göreceğiz… Az kaldı…

(YENİ ŞAFAK)