2019 kime gelmedi?

İsmail Kılıçarslan

i.kilicarslan@gmail.com

Bir delikanlı var. Rızkını sokakta, insanların geride bıraktığı çöpleri karıştırarak arıyor. Sabahtan akşama elinin emeği, alnının teriyle çalışıp yine de insanca geçinebilecek bir kazancı elde edemiyor. Dahası onu görenler yolunu değiştiriyor, burun kıvırıyor. O öyle mahzun, arabasına dünyanın bütün yükünü doldurarak arşınlıyor sokakları. Ona gelmedi 2019.

Bir aile babası var. Asgari ücretle çalıştığı fabrikadan “tasarruf tedbirleri” gerekçesiyle 3 ay önce çıkarılmış. 3 aydır geceli gündüzlü iş arıyor. Ev sahibi kira, çocuklar ayakkabı, hanım yemeklik bir şeyler istiyor. Kahvede halden anlayıp kendisine çay ısmarlayan arkadaşları da olmasa çekilecek dert değil hayat onun için. Ona gelmedi 2019.

Bir Türkmen balası var. Üniversite okuyor burada. Suriye’nin Türkmen Dağı’nda zalime direnen, evini korumaya çalışan babasının hayatta olup olmadığını merak ederek uyumaya çalışıyor her gece. “Mülteci” diyorlar ona. “Pis mülteci” diyorlar. Üniversiteye sınavsız girdiğini, devletten kamyonla para aldığını düşünüyorlar. Sınıfta fısır fısır kendisinden bahsettiklerini de anlıyor, ellerinden gelse ona hayatı dar edeceklerini de… Varsa cebindeki beş kuruşu da kentin çeperinde iki bacısıyla hayatta kalmaya çalışan annesine yolluyor. Ona gelmedi 2019.

Bir Yemenli kadın var. Naylon poşetlerden yaptığı çadırında ülkesine ne olup bittiğini anlamaya çalışıyor. Birlikte yemek yedikleri, hayal kurdukları, dedikodu ettikleri komşularının kendisini niçin öldürmeye çalıştığını düşünerek geçiriyor günlerini. Yemen’e bu savaşı armağan eden iki aptal topluluk için beddua ediyor ellerini gökyüzüne doğru kaldırıp. Ona gelmedi 2019.

Bir Doğu Türkistanlı yiğit var. Kendisini attıkları toplama kampında “ölürsem de izzet ve şerefimle öleyim” diyor, “belki benim ölümüm, bir türlü benim için harekete geçmeyen dindaşlarıma, soydaşlarıma bir son ikaz olur” diye düşünüyor. Dünyanın onları niçin bunca yapayalnız ve bunca çaresiz bıraktığına akıl erdirmeye çalışıyor. Erdiremiyor. Bütün dünyanın gözü önünde olup biten bu işkenceye niçin tek bir ses yükselmediğini bilmiyor, bilemiyor. Ona gelmedi 2019.

Bir kız çocuğu var. Cesaretini toplayıp başına gelenleri kimseye anlatamayan, anlatamadıkça yaşadığı acıları günden güne derinleşen bir kız çocuğu. Gözyaşlarından ibaret bir hayatı var. Acısından ibaret bir geleceği… Ona gelmedi 2019.

Bir genç adam var. Elleri terliyor, kalp krizi geçirecek gibi oluyor, aklı başından gidiyor onu görünce. Fakat öyle güvensiz, öyle çekingen ki bir kez olsun karşısına dikilip “böyleyken böyle” diyemiyor. “Seviyorum” diyemiyor. Ona gelmedi 2019.

Bir patron var. Geçen yıl kazandığı milyonlarca lira yetmemiş kendisine. Bu yıl daha da milyonlar daha da milyonlar kazanmak için paralayacak kendini. Hırs havuzunda boğulacak sonunda. Etrafında kendisini sadece o olduğu için seven kimse bırakmayana kadar geçecek kendinden. Ona gelmedi 2019.

Bir yaşlı kadın var. Önce saatleri, ardından günleri, sonra ayları ve nihayet yılları saymayı bırakmış. Hayat dayanağı, yol arkadaşı gitti gideli bu tek göz odada “vuslat” bekliyor. Her sabah uyanıp “yine mi yaşıyorum” diye soruyor boşluğa. Ona gelmedi 2019.

Bir adam var. O çılgınlar gibi eğlenen kalabalığa bir türlü ayarlamadı kendini. İnsanın hallerini ve acılarını, kederini ve yalnızlığını deşeleyerek geçiriyor günlerini. Hatalarını hesap ederek, gelecekten umudunu keserek ve en çok kendine küserek yaşıyor ortasında dünyanın. Ona gelmedi 2019.

Dünyanın şahane bir gezegen olduğunu düşünen bir velet var. Bütün insanların iyi olduğunu düşünüyor çünkü iyilikten başkasına çalışmıyor kalbi de, zihni de. Bütün güzellikler bütün güzelliklere eklenecek ve dünya gerçekten cennet gibi bir yer olacak diye düşünüyor. Ona geliyor 2019 ama bir dakika düşününce şöyle dua ediyoruz onun için: Keşke 2019 o velede gelmese. Keşke büyümese ve keşke dünyanın ne denli berbat bir gezegen olduğunu hiç anlamasa…

(YENİ ŞAFAK)